Gisteren kreeg mijn collega Mirthe Kamp een telefoontje van de medische dienst van een Huis van Bewaring. Haar gedetineerde cliënt, ernstig ziek, was in een levensbedreigende toestand geraakt. De medische zorg die daar gegeven kon worden was niet toereikend, hij zou naar een zieken of verzorgingshuis moeten. Nou gaat dat niet zo snel bij justitie door allerlei procedures en formaliteiten, die wel begrijpelijk zijn maar in spoedgevallen alleen maar hinderlijke obstakels. Rond 16.00 ben ik dan maar vanuit de auto als een dolle gaan bellen, met het Openbaar Ministerie, de Landsadvocaat, de rechtbank Amsterdam etc etc. Snel terug naar kantoor, een kort geding regelen om 18.30, een dagvaarding maken, een deurwaarder op pad sturen. Om 18.00 kwam het verlossende woord: om 20.00 zou de cliënt in vrijheid worden gesteld. Hetgeen ook is gebeurd. Deze zaak laat zien dat "als het echt moet" ook bijna alles geregeld kan worden. Dank aan de rechtbank voor de snelle agendering, dank aan de Staat en de Landsadvocaat voor het snelle schakelen en medewerking. En tenslotte: Dank aan mijn fantastische team voor de joint effort! Zeg nooit dat zoiets niet kan, dit maakt ons vak zo mooi, beuken als het moet, en dan is heel veel mogelijk!