Alles blijft bewaard in de e-mail. Let op onbedoeld bewijs!

Eergisteren verscheen op Bloomberg.com een aardig artikel waarin iedereen weer herinnerd wordt aan het feit dat mails altijd wel ergens terug te vinden zijn. De auteur schrijft dat hoewel Wall Street – waarmee ongetwijfeld de grote investment banks worden bedoeld – nog geen verantwoording heeft hoeven afleggen aan het Amerikaanse publiek voor haar rol in de financiele crisis, er wel genoegdoening valt te halen uit allerlei interne mails en documenten die naar boven zijn gekomen dankzij onderzoeken van de Senaat en in discovery procedures. De auteur verwijst naar een drietal geruchtmakende zaken, waarmee nog eens duidelijk wordt dat in het digitale tijdperk informatie zelden geheel verloren gaat en op de onhandigste momenten kan komen bovendrijven. De eerste vermelding gaat naar Goldman Sachs en de rol die GS tijdens en voorafgaand aan de "subprime meltdown" speelde. De Senate Permanent Subcommittee on Investigations haalde 900 pagina’s aan interne GS communicatie en documenten boven water, waaruit volgt dat GS door “short” te gaan op hypotheekposities een hoop centjes heeft verdiend omstreeks 2007. Dat laatste is natuurlijk prima, maar uit de documenten bleek ook dat GS ondertussen was doorgegaan met het verkopen van haar “long” posities op de Amerikaanse huizenmarkt aan haar klanten... Ook JPMorgan werd in verlegenheid gebracht door interne documenten die naar buiten werden gebracht door dezelfde Senaatscommissie in het onderzoek naar het “London Whale” debacle. JPM leidde een verlies van USD 6 miljard op een afdeling van de bank die zich had moeten bezighouden met het “low risk” investeren van banktegoeden (wat dan wel weer ironisch is). Deze afdeling had flinke derivatenposities (die fungeerden als een soort verzekeringsproduct) opgebouwd en verdiende een hoop geld toen veel bedrijven failleerden tijdens de crisis. Het ging echter mis toen de economie in 2012 (enigszins) aantrok en JPM (kort gezegd) wel de premieverplichtingen moest blijven nakomen. Echt genant werd het pas toen naar buiten kwam dat JPM had geprobeerd om de verliezen te maskeren en de toezichthouders een rad voor ogen te draaien. Tot slot noemt de auteur nog een declaratiegeschil waarin DLA verzeild is geraakt met een van haar Amerikaanse klanten. In een rechtzaak tussen DLA en de klant is intern mailverkeer geopenbaard tussen de advocaten van DLA. Afhankelijk van de bril waarmee je naar deze mails kijkt zou je hierin kunnen lezen dat de advocaten hun uren hebben geschreven met een vork of enkel grappen hebben gemaakt over het “overchargen” van hun cliënt. Los van de vraag wat er zich werkelijk heeft afgespeeld, toont ook deze zaak aan dat iedereen behoedzaam zou moeten omgaan met het gebruik van mails. Zelfs flauwe (of misschien wel geestige) grappen over de company mail kunnen (vaak jaren later) in een heel ander daglicht komen te staan, op het moment dat er een geschil is ontstaan. En probeer dan nog maar eens uit te leggen wat je toen met de kreet “churn that bill, baby!” bedoelde…